หลุดมายังโลกฮีโร่คอมมิกที่ผมอ่าน

วันนี้เป็นวันที่ Numerous Inside เล่มใหม่ออก ผมที่เพิ่งเลิกงานรีบวิ่งไปที่ร้านหนังสือการ์ตูนเพื่อซื้อ อยากอ่านต่อแบบอดใจไม่ไหวเลยล่ะ
 

[ที่ร้านหนังสือแถวไหนไม่รู้]
 

"เอาเล่มนี้ครับลุง"

ลุงคนขาย: ราคา 4 เหรียญ นะ มาซื้อแต่เรื่องนี้ตลอดเลย ชอบเรื่องนี้หรอ

"ผมเป็นแฟนเรื่องนี้เลยครับ"

ลุงคนขาย: ลายเส้นเค้าสวยมาก ๆ แต่อ่านไม่รู้เรื่องเลย อ่านออกด้วยหรอเราอ่ะ?

"ก็..อ่านออก...อยู่ครับ"

ถามแปลก ๆ จนตอบอึกอักเลยเนี่ย อะไรของลุงเค้ากันนะ...

[ที่ห้องผมเองอ่ะ]

พอกลับมาถึงห้อง ผมรีบควักหนังสือที่เพิ่งซื้อมา ดวงตาผมเป็นประกายเพราะความตื่นเต้น เพราะเล่มที่แล้วมันจบค้างมากเลยล่ะนะ ผมชมปกแปบนึงก่อนจะเปิดอ่านข้างใน ทั้งที่เสื้อผ้าก็ไม่เปลี่ยน ยังใส่ชุดทำงานอยู่เลย

[แล้วผมก็ตั้งใจอ่านอย่างขมักเขม้นจนถึงหน้าท้าย ๆ]

ท่ามกลางความพังทลาย Ace Soldier ทหารที่ถูกยกให้เป็นทหารที่เก่งที่สุด ได้นำพาเหล่าผู้คนสู่ที่ที่ปลอดภัยที่ยังหลงเหลืออยู่ เหล่าฮีโร่คนอื่นๆ ที่ยังอยู่บนโลกต่างก็ดิ้นรนเพื่อช่วยเหลือผู้คน ทุกสิ่งทุกอย่างกำลังพังทลายและบิดเบี้ยวเรื่อย ๆ ในขณะที่ Eternity Lady และทีมเจ้าหน้าที่ได้เจอกับ ผู้ครอบครอง virtual universe จักรวาลจำลองย่อส่วน เรียกย่อ ๆ ว่า VRU ไอเทมระดับจักรวาลที่ถ้าทำอะไรกับจักรวาลย่อส่วนนั้น ก็จะเกิดขึ้นกับจักรวาลจริงด้วย เพียงเทน้ำเข้าไป ทั้งจักรวาลก็จะเกิดน้ำท่วมได้ แค่เป่าลมเข้าไป ดวงดาวต่าง ๆ ก็อาจจะถูกพัดหลุดวงโคจร หรืออาจลอยชนกันจนแตก และถ้ามันถูกทำลาย... นั่นคือจุดจบของจักรวาลนั้น

หายนะที่เกิดไปทั้งจักรวาลครั้งนี้ ก็เกิดขึ้นจากสิ่งนี้นี่เอง (โห สเกลความหายนะมันใหญ่จังอ่ะ) แล้วตอนนี้ VRU ก็ได้ไปอยู่ในฝ่ามือของตัวร้าย Revenger

(เป็นสถานการณ์ที่สิ้นหวังมากแฮะ เพราะตัวร้ายนั้นต้องการทำลายทุกสิ่งทุกอย่างอยู่แล้ว ถ้าจะผ่านสถานการณ์นี้ไปได้ตัวร้ายตัวนี้ต้องบื้อจนเปิดโอกาสให้เหล่าฮีโร่ล่ะนะ แต่ตัว Revengerค่อนข้างเด็ดเดี่ยวและเด็ดขาด จะปล่อยให้มีโอกาสหรอ?)

ตอนนี้ตัวตนสูงสุดของจักรวาลที่มีสามตัวตน (เอาแล้ว เปิดตัวละครสเกลสูงสุดแล้ว นี่แหละที่จะช่วยกู้สถานการณ์)

Clock Maker, God Painter,Calculator of Universe (เอ๋ เดี๋ยวนะ ทำไมถึงมีชื่อพวกนี้โผล่มาล่ะ บังเอิญงั้นหรอ?)

ทั้งสามตัวตนนี้ทั้งที่ควรจะได้แทรกแซงเหตุการณ์แล้ว แต่ติดไปล่าวิญญาณสุดร้ายกาจที่มิติอื่น (ฟังดูคุ้น ๆ นะ)ขณะที่ Eternity Lady และทีมเจ้าหน้าที่ทั้งสี่คนไปปรากฏตัวต่อหน้า revenger

Revenger ก็ได้เผยรอยยื้ม ในมือก็ถือ VRU ที่ถูกขนาดเท่าลูกกอล์ฟ Eternity Lady กำลังจะใช้พลัง ทันใดนั้น

Revenger ก็บีบ VRU จนแตกสลาย...

....

ผมเปิดไปหน้าถัดไป ก็พบแค่หน้าที่ถมดำทั้งหมด ผมเปิดไปหน้าสุดท้าย ก็ไม่มีอะไรเลยนอกจากข้อความสั้น ๆ

"อวสานแล้วนะ ขอบคุณทุกคนที่ติดตามล่ะ"

เดี๋ยวสิ จบง่าย ๆ แบบนี้เลยหรอ โดนตัดจบหรือไง แถมยังจบแบบ bad end ด้วย อีเว้นท์บางตัวละครยังทำค้างอยู่เลยปมบางปมในเรื่องยังไม่คลายเลย ปมของตัวละครหลายตัวที่ผมรักก็ยังไม่คลี่คลายเลยนะ ทั้งที่ตั้งตาดูแล้วก็ให้กำลังใจตัวละครพวกนั้นแท้ ๆ

อะไรกัน ผมยอมรับตอนจบแบบนี้ไม่ได้หรอก ที่บอกว่าชีวิตผมมีเพื่อสิ่งนี้นั้นไม่ผิดเลย ความบันเทิงอย่างเดียวที่ช่วยเยียวยาหัวใจ ต้องคุยกับคนเขียนหน่อยแล้ว ต้องหาที่อยู่ของคนเขียน

[ที่บ้านคนเขียน]

วันต่อมา จากนั้นผมก็ได้ถามที่อยู่ของคนเขียนจากลุงคนขายนั่นแหละ จนมาถึงจนได้ แต่บ้านแกอยู่ในหมู่บ้านที่อยู่บนหุบเขาห่างไกลความเจริญเลยนะ

ก็อก ๆ!

แล้วผมก็เดินไปเคาะประตูบ้าน จากนั้นคนที่เปิดประตูออกมา เป็นหนุ่มรูปหล่อ อายุน่าจะราว ๆ 30 ต้น ๆ

"เอ่อ พี่เป็นเขียนเรื่อง Numerous Inside นามปากกา ดอกไม้แห้งเหี่ยว ใช่ไหมครับ?"

ดอกไม้แห้งเหี่ยว: ใช่ พี่เอง น้องมีอะไรหรือเปล่า?

"พี่เขียนตอนจบเรื่องใหม่ได้ไหม ผมรับไม่ได้"

ดอกไม้แห้งเหี่ยว: โห อินขนาดตามมาหาถึงบ้านเลยหรอ

"ใช่ครับ ผมชอบผลงานนี้ของพี่มาก เป้นแฟนตัวยงเรื่องนี้เลย อยากให้พี่คลายปมในเรื่องให้หมด แล้วก็ให้จบดี ๆ ได้ไหมครับ"

ดอกไม้แห้งเหี่ยว: ก็เห็นใจน้องอยู่นะ แต่ไม่ได้หรอก

"ทำไมอ่ะพี่ มันก็แค่การ์ตูนที่แต่งขึ้นไม่ใช่อ่อ พี่แค่เขียนแก้มันออกมาใหม่เอง แล้วทำไมถึงเขียนให้มันจบอย่างนั้นล่ะพี่"

ดอกไม้แห้งเหี่ยว: พี่ไม่ได้แต่งเองหรอก พี่ก็อปมาอีกที

"เอ้า ก็อปมาจากใครล่ะพี่"

ดอกไม้แห้งเหี่ยว: การที่น้องอ่านออก แสดงว่าน้องไม่ธรรมดา รู้จัก Reccorder ไหมล่ะ?

...

"คืออะไรอะพี่..."

ดอกไม้แห้งเหี่ยว: พี่ว่าน้องคงรู้อะไรสักอย่างแหละ

...

ดอกไม้แห้งเหี่ยว: พี่แต่งเรื่องใหม่สนองนีทเราให้ได้นะ ถ้าต้องการ แต่เรื่องราวนี้น่ะมันเกิดขึ้นไปแล้วนะ

"ไม่ต้องแล้วล่ะครับ"

............

สรุปอุตห์ส่าเหมารถมาต่างจังหวัด ก็ทำอะไรกับตอนจบไม่ได้ มีคนในเรื่องหลายคนที่ผมอิน อยากเห็นพัฒนาการแล้วก็เห็นความสำเร็จแท้ ๆ อา เหมือนจักรวาลของผมก็จบสิ้นแล้วเลย

............

หลายเดือนต่อมา ผมที่ยังทำใจไม่ได้ ก็ไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไรเลยตั้งแต่นั้น นั่งนิ่ง ๆ พิงกำแพงอยู่ข้างประตู
ไม่ออกไปไหน ไม่ทำงาน หมดอาลัยตายอยาก จนร่างกายที่โทรมอยู่แล้วก็โทรมลงไปเรื่อย ๆ

ก็อก ๆ

เสียงป้าคนนึง: พลัมเมอร์ ตายหรือยัง?

ป้าเพื่อนบ้านที่แสนดี ที่ตอนนี้คอยเอาข้าวเอาน้ำมาแขวนให้ ถึงจะปากเสียไปหน่อย แต่ตอนนี้ก็ได้เห็นความจริงใจของแกบ้างแล้ว

"ยังอยู่ครับป้า"

ป้าเพื่อนบ้านแหละ: ไปเจออะไรมาไม่รู้นะ แต่ซึมนานไปแล้วโว้ย

"ขอโทษครับ"

ป้าเพื่อนบ้าน: เออ รีบหายได้แล้ว ลำบากคนแก่ต้องเอาข้าวมาให้เนี่ย ห้อยไว้ประตูนี่นะ แล้วก็ออกมาชมนกชมไม้บ้างล่ะ

"คร้าบบบบ..."

ของกินที่แกเอามาให้ผมก็เอาเข้ามาไว้ ไม่ให้ป้าแกเป็นห่วง กินได้นิด ๆ บางวันไม่กินเลย ได้ทิ้งเฉย ๆ ขอโทษนะป้าที่ให้ลำบากเพราะดันมาซึมเพราะเรื่องแบบนี้น่ะ... แต่เหมือนจะเริ่มง่วงแล้วสิ นอนดีกว่า แต่ เปิดน้ำในห้องน้ำทิ้งไว้นิ่ เดี๋ยวลุกไปปิดแล้วค่อยมานอน... ลืมตาไม่ได้ ไม่มีแรงขยับตัวเลย เอ๋ ทำไมกันล่ะ ต้องปิดน้ำนะ เดี๋ยวค่าน้ำขึ้นไม่มีตังค์จ่าย... ลุกสิ... ลุก... ช่างมันเหอะ

..........

ตูมมมม!!!

!!

เสียงอะไรเมื่อกี้ ระเบิดหรอ ว่าแต่ผมอยู่ไหนเนี่ย ซอกตึกมืด ๆ หรอ จำได้ว่าสุดท้ายนอนอยู่ในห้องไม่ใช่หรอ?

เหมือนผมจะสะดุ้งตื่นมาที่ไหนสักที่ ขณะที่กำลังตั้งสติอยู่นั้น ด้านนอกของซอกตึก ก็มีทั้งเสียงผู้คนกรีดร้อง เหมือนจะมีเสียงปืนและระเบิดด้วย วุ่นวายไปหมด ผมค่อย ๆ เดินเซออกไปจากซอกตึกแห่งนี้ ไปหาที่มาของเสียงวุ่นวายเหล่านั้น มีคนวิ่งสวนเข้ามาเหมือนหนีอะไรสักอย่าง

ทันทีที่ผมโผล่ออกมาเจอแสงสว่าง... นี่ผมฝันอยู่งั้นหรอ

เสียงมวลชน: อร้ายยยย

ตูม ๆ ๆ !!! ปังๆๆๆๆ!!!

ข้างนอกนี้เกิดความชุลมุนวุ่นวายไปหมด ผู้คนหนีตาย ปืน ปืนใหญ่ ระเบิด นี่มันสงครามกลางเมืองชัด ๆ

แต่ซีนนี้มันคุ้น ๆ นะ เหมือนเห็นที่ไหนมาก่อน การปะทะกันกลางเมืองของทั้งสองฝ่าย ฝ่ายนึงเป็นกองทัพที่สวมชุดกันกระสุนบนเสื้อมีตราสัญลักษณ์องค์กรมาเฟียองค์กรตัวร้ายระดับโลก กลุ่ม Dye ปะทะกับอีกฝั่ง

เสียงผู้ชายตะโกนคุยกับตำรวจ :ใช้วิทยุ บอกคนของคุณเร่งพาพลเรือนให้ออกไปที่ sector 7 ที่นั่นปลอดภัย พวกเรามาเสริมแล้วจะรับมือกับพวกนี้เอง

รำตรวจ: ได้... ได้ครับ

นั่นมัน Ace Soldier!! กับพวกฮีโร่คนอื่น ๆ ด้วย

ตูมมมม!!!

ขณะที่ผมกำลังอึ้งอยู่นั่นเอง ปืนใหญ่ ของฝั่งตัวร้ายก็ยิงมาที่ตึกที่ผมยืนอยู่ มีเศษจากบนตึกกำลังจะหล่นมาใส่ผม แต่ผมไม่มีแรงขยับเลย หนีไม่ทันแน่

โครมมม เสียงเศษตึกที่หล่นลงมา เหมือนจะไม่ได้ทับผมนะ ผมค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมา ปรากฎว่าผมถูกอุ้มในท่าเจ้าหญิงโดยอีโร่หญิงสุดสวย

นางเอกครับ: เป็นอะไรหรือเปล่า หนุ่มน้อย

เธอวางผมลงพร้อมถามถึงสุขภาพ

"Nicole ล่ะ ตัวเป็น ๆ เลย"

Nicole:รู้จักชื่อฉันได้ไง

อ่ะ ตอนนี้เธอยังไม่ได้เผยตัวตนต่อสาธารณะเลยนี่หว่า ทุกคนเรียกเธอว่า ice cream princess เพราะพลังของเธอเกี่ยวกับความเย็น แล้วเธอก็เคยใช้พลังทำไอติมด้วย

"บังเอิญรู้น่ะครับ อย่าสนเลย ผมควรรีบหนีไปจากนี่แล้ว"

Nicole: รีบไปที่ sector 7 ที่นั่นปลอดภัย ไปซะ

"ครับ"

ผมที่ไม่ค่อยมีแรง พยายามออกไปจากนี่ตามที่เธอบอก พร้อมกับในใจที่คิดว่านี่มันเรื่องอะไรกัน

ทำไมผมถึง หลุดมายังโลกฮีโร่คอมมิกที่ผมอ่านได้ล่ะเนี่ย...